Merken
11-01-2016
Ik ben een liefhebber van wielerliteratuur. Geen andere sport heeft het in zich om de ziel bloot te leggen en te laten vervloeien in inkt op papier. Ik hou van de waas van heldendom en romantiek van de oude helden, maar ook van biografieën waarbij het onderwerp sport, opoffering en successen hand in hand gaan. Alle randzaken kunnen mij gestolen worden. De boeken die hierover verschijnen – en dat zijn er nogal wat – laat ik links liggen. Ze dienen géén enkel doel.
Wielerliteratuur dus
Als tiener las ik het boek TOURKOORTS van Peter Ouwerkerk. Hij bood mij de mogelijkheid om te reizen in de tijd. Ik genoot van etappes van vervlogen tijden. Renners die ik nooit live zou zien wielrennen werden mijn helden. Op één of andere manier neigen helden zich meer op papier te ontwikkelen, dan achter het glas van de beeldbuis. ‘Vroeger’ was in mijn boek. Ik wilde wielrenner worden en ik zou willen fietsen op de Alp d’huez. Maar vooral: ik zou willen fietsen zoals beschreven stond. Demarreren. Ik hád tourkoorts! Om een lang verhaal flink in te korten: hoger dan Col de Galibier heb ik nooit gereikt, maar de wielerliteratuur stapelt zich nog steeds op. In boekvorm welteverstaan.
