Evenementen
02-08-2016
Anno 2016 kijkt niemand er meer van op als er een wielrenner praat over een inzamelingsactie voor het goede doel. Doorgaans gaat de welgemeende vraag om hulp gepaard met een vurig verhaal over een missie waarvoor fysieke grenzen doorbroken moeten worden. Want haast elke goede doelen tocht vereist deelnemers hun limieten op te zoeken.
Ook Tour for Life. Op 28 augustus 2016 staat er een volwaardig peloton startklaar om in acht dagen van Italië naar Nederland te fietsen. Het belooft wederom een slopende etappekoers te worden, waaronder ander Team Gespleten asfalt zich aan gaat wagen. De equipe van blogger Eric Mijnster (27 jaar – Gespleten Asfalt) al in volle voorbereiding. We vroegen de wegkapitein om tekst en uitleg.
Waarom fietsen voor een goed doel?
Afgelopen jaar deed ik ook mee aan Tour for Life. Op dag vijf, tijdens de overgangsetappe, de makkelijkste etappe, stopten m’n benen plotseling met draaien. Ik begreep het niet. Ik was zo fit, zo sterk. Maar mijn lichaam blokkeerde. Ik kon gewoon niet meer. Ik was leeg. Ik besloot bij de koersdirectie in de wagen te stappen en kwam op vier wielen aan op de volgende camping. Daar maakte de verwarring over mijn gebrek aan kracht plaats voor helderheid over mijn deelname: ik had een keuze. Ik had de mogelijkheid om mijn voeten aan de grond te zetten. Voor mij was opgeven een optie. Dat is voor iedereen zo, natuurlijk, maar ik kon het navertellen. Dat kan niet iedereen. Ik ben blij dat ik die keuze had, en heb. Ik gun iedereen die keuze. Met Tour for Life wil ik de keuze tussen leven of leven teruggeven aan de mensen wiens keuze door kanker bestaat uit leven of dood.
Wat ga je dit jaar doen om Tour for Life wel uit te rijden?
Minder kilometers maken in aanloop naar de etappekoers. We rijden acht dagen lang door weer en wind over heuvels en bergen. De nachten brengen we door op campings. De intensiteit zorgt voor ongekende voldoening. En voor ongekende uitputting. Hoe dan ook. Dat maakt een uitgebalanceerde voorbereiding essentieel. In 2015 vergreep ik me eerder in de zomer aan la Route des Grandes Alpes. Ik fietste non-stop van het Meer van Genève, over veertien bergpassen, naar de Middellandse Zee. Het kostte me 36 slapeloze uren om de 650 kilometer lange weg te voltooien. Toen was ik ook leeg. Kapot. Enkele maanden later was ik klaarblijkelijk nog niet klaar voor een volgende inspanning van formaat. Dat ga ik deze keer anders doen. Al mijn pijlen zijn gericht op Tour for Life.
