Hardlopen | Herstel | Mountainbiken | Triathlon | Wielrennen
02-05-2019
Zondagochtend 5:50 uur, de startvakken worden gesloten, degene die nu nog komen, moeten helemaal achteraan starten in het laatste vak…. Nog 10 minuten wachten in de ijzige kou met een temperatuur van -3, maar door een oostenwind met windkracht 6 is er een gevoelstemperatuur van -18 graden….
Mede lotgenoten (of mede-idioten) om mij heen beginnen onrustig op en neer te springen en heen en weer te bewegen en met de armen te zwaaien, zal dat de spanning voor de start zijn of toch de enige manier om nog een beetje warm te blijven?!
Dutch Masters
Nog 2 minuten, het startschot zal gegeven worden door Jeffrey Hoogland. De wereldkampioen op de baan, heeft de 1 km gereden in 1 minuut. Dat zal betekenen dat hij de Dutch Masters zal rijden in 3 uur en 18 minuten….. mmmm. Het gevoel bekruipt mij dat mij niet gaat lukken, zelfs niet de helft.
200 km met koude weerselementen
Pang! En de eerste startvak, waarin ik ook zit, vertrekt. Vanaf het begin wordt er flink doorgetrokken en rijden er al heel snel kleine groepjes door het mooie en afwisselende parcours. In tegenstelling tot Drenthe 200, wat meer leek op Oudhollands modderworstelen dan mountainbike, lag het parcours bij de Masters of mountainbike er goed bij. Toch was deze editie zwaar, omdat naast 200 km ook de koude weerselementen overwonnen moest worden. Na een halfuur fietsen was de bidon bevroren en kwam er geen druppel vocht meer uit. Ik heb extra tijd moeten nemen bij verzorgingsposten om ijsblokjes uit de bidon te pulken en te zorgen dat er vocht en eten in het lichaam kwam. De verzorgingsposten hadden echter ook last van de kou, de krentenbollen waren hard, als of ze net uit de vriezer waren gehaald en op de repen braken bijna mijn tanden af. De energiedrank welke ik ook in mijn bidon deed was veranderd in een slush puppie, waardoor de bidon binnen 10 minuten nadat we waren vertrokken alweer bevroren was. Pas na 100 km kwam de temperatuur boven het vriespunt.
De bekende hongerklop
Doordat het eten en drinken zo moeizaam ging kreeg ik tussen de 100-125 km een hongerklop. Hierdoor moest ik veel eerder dan gepland overschakelen op mijn survivalkit: 6 energiegels van Amacx, de Drink Gel. Het vloeibare goud gleed in mijn keel en het was alsof een engeltje in mijn mond pieste en kwam ik weer snel uit mijn dip. Misschien is het een idee om de volgende keer een mobiele Duursport verzorgingspost in te richten die zorgt voor eten en drinken op kamertemperatuur.
Koude Siberische wind
Naast het trotseren van de Siberische kou hadden we ook te maken met heel veel wind. Dit maakte de tocht een stuk zwaarder, je rijd niet zoals bij een tocht op een racefiets in een compacte groep. Bij het mountainbike rijd je vaak individueel of in kleine koppeltjes en dan nog voornamelijk achter elkaar, er is dan ook veel minder voordeel te behalen dan op een racefiets. Het parcours bestond aan elkaar geluste mountainbike routes en singletrack verbindingswegen. Er waren derhalve ook veel onbeschutte stukken en dat is met windkracht 6 op zijn zacht gezegd geen pretje. Zeker omdat ik ook nog veel solo heb gereden.
Wat wel leuk was, was dat ik na 150 km een groepje van 4 in haalde, waaronder mij uiteindelijke finishmaatje Raymond. Ik heb vervolgens het groepje op sleeptouw genomen en nog meer deelnemers kunnen verschalken….
De laatste loodjes
Ik hoorde ze achter mij wel steunen, kreunen en roggelen en toen we bij de laatste verzorgingspost waren, was op Raymond na iedereen gelost. Raymond en ik hebben samen bijgetankt voor het laatste stukje en hebben met zijn 2e-en de laatste 25 km gefietst. De laatste 15 km van de tocht volgde een groot gedeelte de mountainbikeroute van Holten. Raymond komt uit de buurt van Holten en was gelukkig herrezen uit zijn inzinking. Hij kende het laatste stuk op zijn duimpje en waar hij voorop reed hoefde ik mij minder te concentreren bij de technische gedeelte van de route (door de vermoeidheid was mijn concentratie toch wel iets minder scherp geworden).
Eindelijk, de finish!
Hand in hand zijn we de finish overgegaan, moe maar voldaan. Bij de finish was de familie van Raymond. Toen ik als eerste van het podium kwam, dacht de schoonmoeder van Raymond dat ik haar kleinzoon was en wilde me een kus gegeven…. die ik uiteraard gewoon in ontvangst heb genomen.
Dat was een leuk, spontaan en een ludiek einde van een mooie tocht. Ook bevestigt het weer dat sport de saamhorigheid en gemeenschappelijke overeenkomsten overheerst (en dan bedoel ik niet de schoonmoeder).
Het gaat namelijk om de uitdaging, de prestatie, de strijd tegen de elementen, het afzien, het opzoeken naar de grenzen maar boven al de passie voor het mountainbike.
Volgend jaar weer, jij ook?
